طراحی و ارزیابی الایزای غیر مستقیم برای تشخیص آلودگی به لینگواتولا سراتا در گوسفند

لینگواتولا سراتا انگلی با گسترش جهانی و از بیماری­های زئونوتیک است.  انگل بالغ­ در مجاری بینی سگ­سانان (میزبان اصلی) و مراحل لاروی آن در کبد، ریه و گره­های لنفی مزانتری نشخوارکنندگان (میزبان واسط) زندگی می­کند.  انسان با خوردن تخم یا نوچه آن مبتلا می­شود.  آلودگی آن در میزبان واسط فاقد نشانه بالینی است.  تا کنون روش سرولوژیکی برای تشخیص آن در دام­ها به ویژه علفخواران ارائه نشده است، بنابراین هدف از این مطالعه که برای اولین بار انجام شده است، طراحی و ارزیابی الایزا برای تشخیص آلودگی لینگواتولا سراتا در گوسفند و با استفاده از آنتی­ژن­های دفعی ترشحی و پیکری نوچه­ی انگل بود.  آنتی­ژن پیکری از نوچه­های جمع­آوری شده از گره­های لنفی مزانتر گوسفند و هموژنیزه کردن 250 نوچه در 10 میلی­لیتر rpmi-1640 pbs- و آنتی­ژن دفعی ترشحی نیز با کشت 200 نوچه در 10میلی­لیتر rpmi-1640 به دست آمد.  رقت­های مناسب سرم، کنژوگه ضد igg گوسفند، آنتی­ژن­های پیکری و دفعی ترشحی به ترتیب 100 :1، 5000 :1، 1:40 و 1:4 تعیین شد.  برای ارزیابی الایزا، 73 نمونه سرم مثبت از گوسفندان آلوده به نوچه­ی انگل و 48 نمونه­ی سرم منفی­ بره­های 3-2 ماهه از گله­های فاقد سگ (در مجموع 121 نمونه) استفاده شد.  حساسیت، ویژگی، ارزش پیشگویی مثبت، ارزش پیشگویی منفی و دقت آزمون الایزا با آنتی­ژن پیکری به ترتیب 4/90 درصد، 75 درصد، 6/84 درصد، 7/83 درصد و 2/84 درصد، با آنتی­ژن دفعی ترشحی نیز به ترتیب 89 درصد، 8/93 درصد، 6/95 درصد، 9/84 درصد و 9/90 درصد برآورد گردید.  آنالیز داده­ها با spss و آزمون مک نمار نشان داد که آنتی­ژن دفعی ترشحی انگل برای ردیابی آنتی­بادی ضد آن در گوسفند بر آنتی­ژن پیکری برتری دارد.  بنابراین، آزمون الایزا با به کارگیری آنتی­ژن دفعی ترشحی نوچه­های لینگواتولا سراتا می­تواند برای پایش آلودگی در گوسفند به ویژه در مطالعات همه­گیری­شناسی و سایر میزبانان نیز مورد ارزیابی قرار گیرد.